من امید ذاتعلی سلطان گواهینامه ایران هستم! - مجله سرگرمی

روزنامه همشهری نوشت: تا به امروز حتما با سلاطین مختلفی از سلطان سکه گرفته تا سلطان بلامنازع مرغ (!) آشنا شده اید؛ سلاطینی که نه تنها سودی برای ما نداشته اند که شرشان دامن اقتصاد جامعه و خانواده را می گرفت و ول نمی کرد! اما این دلیل نمی شود که از همه سلاطین نامی پلید بر جای ماند و خاطره ای تلخ. سلاطینی هم هستند که نامشان نشانه پشتکار و تلاش است. مانند امید ذاتعلی، 38ساله، که دستی بر صنعت، اختراع، ورزش و هنر دارد اما به سبب دریافت بیشترین تعداد گواهینامه به سلطان گواهینامه ایران معروفیت یافته است. با هم داستان او را می خوانیم.

ریشه در کودکی

برای توضیح ماجرایی که به امید لقب سلطان گواهینامه ایران را الصاق کرده به دوران کودکی او بازمی گردیم؛ به زمانی که مهارت های فنی و کار با ابزارآلات سنگین و صنعتی را دوست داشت. او در این باره می گوید: متولد 1363 هستم و زادگاهم استان مرکزی است. پدرم راننده جرثقیل بود و به همین سبب همیشه در پارکینگ خانه مان کلی ابزار مکانیکی پیدا می شد؛ ابزارهایی که تعدادشان را شاید فقط یک مکانیک حرفه ای باید داشت. زمانی که پدرم با آنها کار می کرد من هم مشتاقانه نگاه می کردم. به تدریج با کارکرد بسکمک از آنها آشنا شدم. حتی به سنین نوجوانی که رسیدم گوشه ای از آن پارکینگ برای خودم یک مکانیکی کوچک راه انداختم که در آن، همه چیز از تلفن خانه تا دوچرخه دوستان را تعمیر می کردم! علاقه به کارهای فنی با روحیه پیگیری و پشتکار در من وجود داشت و کمتر کسی از اعضای خانواده آن را به عنوان استعدادی ویژه در نظر می گرفت یا درصدد پرورش آن بود. فقط یادم هست که آن سال ها پدرم تأکید داشت حتما درسم را بخوانم و ادامه دهم تا آقا و نوکر خودم باشم. تصور نسل قدیم اینگونه بود که مهارت های فنی نمی تواند به منزله یک تخصص علمی و حتی دانشگاهی باشد. برای همین اگر فرزندی سراغ اینگونه از مهارت ها می رفت، اَنگ درسخوان نبودن به او می چسباندند! خلاصه، سال ها گذشت و من با توجه به یکی دیگر از علاقه مندی هایم یعنی علوم رایانه و نرم افزار وارد دانشگاه شدم. مدرک کارشناسی را که گرفتم، سرمایه ای مختصر فراهم کردم و خط تولید ایزوگام را در کارخانه ای جمع وجور راه انداختم. البته نکته ای را تا فراموش نکردم، اضافه کنم که گواهینامه پایه یک را زمانی که حدودا 20 ساله بودم، گرفتم و آن زمان چند باری هم پشت فرمان جرثقیل های بزرگ نشسته بودم و از رانندگی با خودروهای موتوری سنگین لذت می بردم.

از زمین و دریا تا آسمان!

امید در تورق کتاب خاطراتش به حدود سال 1393 می رسد و ادامه می دهد: در این سال بود که یک روز کارشناس اداره کار استان طبق روال، برای بازرسی و بررسی کارخانه، نزد ما آمد. آنجا بود که گفت هر فردی که راننده لیفتراک در کارخانه است باید گواهینامه ویژه آن را داشته باشد. این شاید همان جرقه نخستی بود که مرا به سوی دنیای گواهینامه ها سوق داد. چون به فراگیری انواع مهارت ها علاقه داشتم در این زمینه پیشقدم شدم اما طبیعی بود که مشغله های جورواجور کارخانه داری بازه زمانی ثبت نام تا آزمون را بیش از 10 ماه به درازا کشاند. در این مدت زمانی هم، آموزش و اعطای گواهینامه های ویژه به آموزشگاه های خصوصی واگذار شد که در استان ما فقط یکی از این آموزشگاه ها فعال بود. این را هم اضافه کنم که در این زمان، من علاوه بر گواهینامه های راهنمایی و رانندگی 3، 2و یک، تعدادی گواهینامه ورزشی و همچنین گواهینامه دریانوردی گرفتم. با این شرایط، زمانی که به آموزشگاه مذکور مراجعه کردم تا دوره آموزش رانندگی با لیفتراک را سپری کنم، نوشته ای روی دیوار آموزشگاه، توجهم را جلب کرد! روی آن کاغذ تصویر فردی از شهر خمین را به عنوان سلطان گواهینامه با 16 گواهینامه مختلف ثبت کرده بودند. نوشته را که دیدم با خودم فکر کردم من اگر تعداد گواهینامه هایم بیشتر از این فرد نباشد، کمتر هم نیست! بعد از پرس وجوی مختصر از مسئول آموزشگاه درباره میزان اعتبار و صحت عنوان سلطان گواهینامه ایران (آن فرد معرفی شده روی نوشته)، این ایده سراغم آمد که من نیز با توجه به علایقم و پشتکاری که دارم، کمیت و کیفیت گواهینامه هایم را رسمیت ببخشم. همین شد که رفتم سراغ مهارت ها و ورزش های هوایی!

گران ترین گواهینامه ها

او می افزاید: زمانی که این تصمیم مهم را گرفتم، در حال سپری کردن دوره های آموزشی دریانوردی بودم و به درجه افسری رسیده بودم. از سوی دیگر، ورزش و مهارت های هوایی را شروع کردم و رفتم سراغ گواهینامه های مختلف خلبانی. از هواپیماهای تک موتوره با ظرفیت یک یا دو نفر شروع کردم تا دریافت گواهینامه پروازهای تجاری که ویژه استخدام در شرکت های خدمات پروازی است.

او در پاسخ این سوال که دریافت کدام گواهینامه بیشترین زمان و هزینه را صرف می کند، این چنین می گوید: برای دریافت گواهینامه های خلبانی از پاراگلایدر که هم اکنون کمک مربی آن هستم تا گواهینامه های پی پی ال و سی پی ال خلبانی، به طور میانگین بین 300 تا 500 میلیون تومان باید هزینه کرد که نوسان قیمت آن مربوط به نوع آموزشگاه و میزان ساعت های پروازی است. هم اکنون برای هر ساعت پرواز باید بین 2 تا 3 میلیون تومان پرداخت کرد. ناگفته نماند که هر یک از ورزش ها و مهارت های هوایی دارای رتبه بندی است که اغلب، گواهینامه هر رتبه را باید جداگانه دریافت کرد. به عنوان مثال ورزش پاراگلایدر از مقدماتی شروع می شود تا رتبه های مربیگری (مَستِر) و تَندِم یا همان پرواز دونفره می رسد. یا در مورد گواهینامه های خلبانی باید بگویم که با گواهینامه خلبانی با هواپیمای تک موتوره و ظرفیت دونفره شما فقط می توانید یکی از اعضای خانواده تان را با هدف تفریح حالا یا با هواپیمای شخصی یا هواپیمای اجاره ای در آسمان به پرواز درآورید؛ آن هم در محدوده ای مشخص.

در سطوح دیگر خلبانی مانند تجاری و مسافربری باید گواهینامه های مرتبط دریافت کرد و اما گواهینامه های دریانوردی که هم دریافت شان گران تمام می شود و هم نیاز به صرف زمان بیشتری دارند نیز از جمله دیگر گواهینامه های پر دردسر هستند. برای دریافت گواهینامه های دریانوردی از ملوانی تا فرماندهی کشتی با توجه به هزینه های دوره های آموزشی آن و هزینه های جانبی اش مانند اقامت در محدوده های ساحلی کشور باید مبالغی بین 300 تا بیش از 400 میلیون تومان در نظر گرفت. باز هم تأکید می کنم که دریانوردی هم دوره های مختلفی از ملوانی چوبی و صیادی، قایقرانی، جت اسکی، تندرو، نجات، افسری چوبی، فلزی و ارشد گرفته تا فرماندهی دارد و من هم اکنون کارآموز دوره فرماندهی کشتی هستم و همزمان دوره های آموزشی راهنماییگری بالن، کایت و پاراموتور را سپری می کنم.

ذاتعلی جزو نخستین افرادی بود که در دهه 80 به صورت خصوصی دوره های آموزشی دریانوردی را گذراند.

حمایت های مؤثر

سال 1398 با کمیته ای با نام کمیته ثبت رکوردهای ملی ایران آشنا می شود. او در این باره بیشتر توضیح می دهد: در این سال به سبب پیشرفته ترین و کامل ترین تایمر ویژه مسابقاتی که اختراع کرده بودم به نخستین مسابقه موتورسواری ایران در شبکه تلویزیونی نسیم دعوت شدم. آنجا بود که متوجه شدم کمیته ای با نام کمیته ثبت رکوردهای ملی ایران فعالیت دارد که رکوردهای عجیب و غریب ورزشی و غیر ورزشی را با نام دارندگان آن ثبت می کند. اقدام جالبی بود که حسابی آدم را سر ذوق می آورد. همان سال در همان فصل از برنامه تلویزیونی، نام من به عنوان دارنده بیشترین تعداد گواهینامه که آن سال 24 گواهینامه بود، ثبت شد. سال بعدش این رکورد را به 30 گواهینامه معتبر استفاده از وسایل نقلیه موتوری ارتقا دادم. هم اکنون نیز، 54 گواهینامه دارم که چهار گواهینامه از آنها مربوط به غواصی یک تا 3ستاره بین المللی (ایتالیا) است. البته این 4 گواهینامه بین المللی در کمیته ثبت رکورد مورد تأیید نبود؛ چراکه غواصی به عنوان مهارت در نظر گرفته می شد.

مطلبی که می خواهم در این قسمت درباره آن صحبت کنم، سازوکار حمایت مسئولان از افرادی مانند من است. تا به امروز هیچ حمایت مالی ای دریافت نکرده ام، چون به لطف خدا نیازی هم نداشتم. برای برخی آزمون های دریافت گواهینامه های موتوری چون وسیله نقلیه مخصوص به آن در هیچ آموزشگاهی یافت نمی شد من مجبور بودم با هزینه خودم آن وسیله را تامین و مسئول آزمون را به محل قرارگیری وسیله، ببرم. مانند دامپتراک (کمپرس غول پیکر و سنگین ویژه استخراج معادل بزرگ) که از معدن آهن شمس آباد در 90کیلومتری اراک آن را برای ساعتی اجاره کردم یا دریل حفاری که توانستم آن را از پروژه تقاطع سازی سه راه خمین اجاره کنم. بنابراین حمایت مسئولان می تواند معنوی باشد؛ حداقل در مورد بنده. حمایت هایی از جمله صدور به موقع گواهینامه ها؛ چراکه تا پیش از صدور گواهینامه ای که اقدام کرده ایم، پیگیری برای دریافت گواهینامه دیگر میسر نمی شود. از سویی، چون تعداد گواهینامه های دریافتی ام افزایش یافته است، مسئولان در برخی سازمان ها حساس شده اند که البته طبق قوانین شاید حق هم داشته باشند اما من امیدوارم آنها نگاهی به رزومه بنده داشته باشند و از دریافت گواهینامه های مختلف همان تعبیری را داشته باشند که در واقع جزو اهدافم از مهارت آموزی تا افتخارآفرینی است.

این همه گواهینامه را برای چه می گیری؟

برنامه امید برای دریافت گواهینامه ها بدین شکل است که ابتدا زندگی و شغل خود را اولویت قرار می دهد و بعد، در زمان های باقیمانده سراغ آموزش و آزمون می رود: ابتدا زندگی و شغلم را اولویت قرار می دهم و بعد با توجه به هدفم به دریافت گواهینامه ها می پردازم؛ گواهینامه شاول تا خلبانی! خیلی ها از من می پرسند این همه گواهینامه را برای چه می گیری؟ آیا دنبال معروفیت هستی یا پول و ثروتت زیاد است که نمی دانی چطور خرجش کنی؟ هدف من از دریافت گواهینامه های متعدد و خیزبرداشتن برای ثبت در گینس، از علاقه ام به کارهای فنی نشأت می گیرد و از طرفی یادگیری مهارت های گوناگون را دوست دارم، چون آینده نگر هستم و به فرصت های شغلی بیشتر می اندیشم. البته که مانند هر فرد دیگری از خاص و متمایزبودن، احساس لذت می کنم و حس غرور و اعتمادبه نفس دریافت می کنم اما هدف اصلی ام، مهارت آموزی است و اینکه به جوان ترها بگویم دانش و مهارت را با هم داشته باشند. علم اگر مهارت و تجربه پشتش نباشد، ارزشی ندارد و نمی تواند سودآور باشد. برای ترقی و پیشرفت باید هر دوی اینها را داشت. این را من به شما می گویم که اغلب اوقات دستگاه های کارخانه ام را خودم طراحی یا تعمیر می کنم؛ نه کسی که عنوان پرطمطراق سلطان گواهینامه ایران را دارد! در مورد ثبت در گینس این را هم بگویم که تا به امروز فردی با این عنوان در گینس حضور نداشته است. کسانی بوده اند که فقط به عنوان مجموعه دار گواهینامه های افراد مشهوری مانند ادیسون و … نامشان در گینس ثبت شده بود.

او که عنوان سفیر بین المللی ایمنی جاده های ایران (حکم طلایی سفیر) را از کانون جهانگردی ملی کسب کرده است، ادامه می دهد: خیلی ها هم هستند مانند خانواده، اقوام و برخی دوستان که از دادن انرژی و انگیزه دریغ نمی کنند. در مدت دو سالی که ازدواج کرده ام همسرم یکی از مهم ترین مشوقان من بوده که در همه حال همگام با من پیش آمده است و نگذاشته که خستگی مانع از پیشرفتم شود. جا دارد که قدردان همه زحمت های او و الطاف سایر دوستان باشم.

سلطان گواهینامه ایران در یک نگاه کلی

لیست برخی از گواهینامه های دریافت شده عبارتند از: گواهینامه های زمینی، موتورسیکلت، پایه سوم، پایه دوم، پایه یکم، ویژه بیل مکانیکی، گریدر، مینی لودر، کمباین، بیل بکهو، لیفتراک، جرثقیل، لودر، تراکتور، غلتک، بلدوزر، فینیشر، شاول، بالابر و میکسر بتن. گواهینامه های هوایی نیز شامل خلبان هواپیمای تک موتوره یک یا دونفره، خلبانی پاراگلایدر، مبتدی، مقدماتی، پیشرفته و کمک مربی است. گواهینامه های دریایی سلطان گواهینامه ایران هم به قایقرانی، ملوانی عمومی، ملوانی صیادی، شناور بقا و قایق های نجات، افسری کشتی های فلزی، سکانگیری کشتی های فلزی و کارآموز دوره فرماندهی محدود می شود. غواصی بین المللی از ایتالیا هم شامل یک تا سه ستاره است. گواهینامه های دیگرش هم ایمنی چهارگانه، پیشرفته اطفای حریق، کمک های اولیه پزشکی، کار با بی سیم های دریایی، مدیریت جمعیت و ایمنی مسافران، کار با نقشه های دریایی، نجات غریق، مقدماتی آتش نشانی، کار با رادار و دستگاه های مخابراتی و بسکمک دیگر است.

مهم ترین مسئولیت های ورزشی او نیز عبارتند از: دبیر کانون جهانگردی و اتومبیلرانی اراک، مسئول کمیته داوری هیأت موتورسواری و اتومبیلرانی آیلند، سفیر بین المللی ایمنی جاده ها به واسطه فعالیتش در حوزه فرهنگسازی ترافیکی و رانندگی، سرداور و داور تایم مسابقات تلویزیونی با رویکرد موتورسواری و مجری و داور بیشتر مسابقات درگ و اسلالوم کشور. مدارک مربیگری ورزشی او نیز به قرار مربی رسمی و بین المللی غواصی از فدراسیون نجات غریق و غواصی و سیمَس اتحادیه اروپا، مربی رسمی موتورسواری از فدراسیون موتورسواری و اتومبیلرانی، مربی رسمی اتومبیلرانی از فدراسیون موتورسواری و اتومبیلرانی، مربی اتومبیلرانی از کانون جهانگردی و کمک مربی پاراگلایدر است. از سوی دیگر وی در حال ثبت اختراعات خود در حوزه صنعتی و الکترونیکی است.