سرکوب مسلمانان چین به کجا خواهد انجامید؟ - مجله سرگرمی

با تور چین سفری خاطره انگیز را تجربه کنید.

به گزارش گروه رسانه های خبرنگاران، ریچارد جواد حیدریان تحلیلگر مسائل آسیا در یادداشتی که وبسایت الجزیره انگلیسی منتشر نموده است به سابقه مقابله حکومت چین با مسلمانان اویغور و پیامدهای این تقابل پرداخته است.

در این یادداشت آمده است:

ده ها سال بود که، بخش عمده پیشرفت مالی سریع چین، در مناطق ساحلی جنوبی و شرقی آن متمرکز بود، که در نتیجه آن کلان شهرهایی همچون گوانجو و شانگهای نرخ رشد گزافی را تجربه کردند. تغییر و تحول چین مائو از یکی از مساوات طلب ترین ملل دنیا به یک جامعه سرمایه داری شدیدا طبقاتی، با نابرابری درامدی که سطح آن تنه به تنه نابرابرای های آمریکای لاتین و آفریقای مادون صحرا می زند، طول چندانی نکشید. حزب کمونیست چین، با درک شدت شکاف های فزاینده جغرافیایی و طبقاتی، با شروع سال 2006 و در جلسه عمومی کمیته مرکزی حزب که پشت درهای بسته شد، بر اجرای یک دکترین سیاسی اجماع کرد که تمرکز آن ایجاد یک جامعه هماهنگ بود.

رهبری کشور، در بیانیه ای رسمی، آشکار بر وجود تضادها و مسائل فراوانی که بر هماهنگی اجتماعی اثرگذار است صحه گذاشت، و از اعضای جامعه خواست حتی در موقعیت های [ظاهرا] آرام، مراقب و هوشیار باشند.

پکن جهت بهبود شکاف های طبقاتی و کاهش نابرابری های جغرافیایی، رفاه پایه برای شهفرایندان عادی چینی را گسترش داد، و همزمان تحت استراتژی توسعه غربی سرمایه گذاری در مناطق داخلی که مدتها بود مغفول مانده بودند دو برابر کرد. انتظار می رفت گروه های اقلیت اصلی همچون جامعه مسلمانان اویغور، که در منطقه ای غنی از منابع ساکن بودند، از بزرگترین منفعت برندگان این استراتژی جدید باشند.

مخمصه اویغورها

با این حال، مسئله این بود که توسعه مناطق داخلی تا حد زیادی با سرکوب اجتماعی-سیاسی جامعه اویغور و نیز هجوم گسترده جمعیت چینی هان به مناطق خودمختار همچون سین کیانگ، همراه شد.

با گذشت زمان، جامعه اویغور که یک گروه قومی ترک-مسلمان است، در منطقه خودش عملا به یک گروه اقلیت تبدیل شد، ضمن آنکه پکن در راستای مبارزه خود با افراط گرایی، تا حد تحمیل سیاست های بی رحمانه ای همچون ممنوعیت تقید دانشجویان و کارمندان مسلمان به ماه رمضان، پیش رفت.

به شکل رسمی، هزاران سال است سین کیانگ عنصری جدایی ناپذیر از چین بوده است. با این حال، نگاهی گذرا به تاریخ نشان می دهد که تنها پس از قرن 18 بود که پکن، تحت سلسله چینگ به رهبری منچو، توانست نوعی کنترل را بر منطقه سین کیانگ که (سابقا) دارای اکثریت مسلمان بود اعمال کند، منطقه ای که ترجمه تحت اللفظی نام آن منطقه جدید است.

چه در اواسط قرن 8 میلادی و چه اوایل قرن 20، ملت اویغور واقعا قادر به تاسیس جامعه سیاسی مستقل خود بودند. جمهوری ترکستان شرقی که عمر کوتاهی داشت در بین سالهای 1931 تا 1934 و بعدا، بین سالهای 1944 تا 1949 برپا شد، تا اینکه مشت آهنین حزب کمونیست چین رویاهای استقلال را شدیدا سرکوب کرد. حزب کمونیست، پس از پیروزی قاطعش بر امپراطوری ژاپن و حزب ناسیونالیست، به دنبال آن بود که چین چینگ را در راستای منویات مارکسیستی-لنینیستی بازسازی کند.

علیرغم سلطه استبدادی پکن، جامعه اویغور پیروز به حفظ سنت های فرهنگی و مذهبی منحصر به فرد خود شد، و در مقابل هرگونه همگون سازی اجباری از سوی فلسفه مسلط هان، مقاومت کرد.

طی مدت زمانی طولانی، این منطقه محاط در خشکی همچون یک مرداب مالی باقی ماند، ضمن آنکه تعطیلی نهادهای تجاری دولتی [در این منطقه] در دهه 1990 باعث وخیم تر شدن نرخ بیکاری شد و یک رکود مالی ایجاد کرد. اوضاع هنگامی تغییر کرد که حزب کمونیست که مصمم به تسریع توسعه در مناطق داخلی بود، یک برنامه تحریکی را شروع کرد تا به وسیله آن سرنوشت سین کیانگ را دگرگون کند و از منابع طبیعی گسترده آن به شکل کارامدتری بهره بگیرد.

سرکوب در مقیاس وسیع

با این وجود، مدرنیزاسیون سین کیانگ منجر به توسعه همه جانبه جامعه اویغور نشد، و شکاف های مالی جدیدی درون این منطقه خودمختار ایجاد کرد. رشد مالی سریع این منطقه، به شکل نامتناسبی به سود جمعیت مهاجر هان تمام شد. نتیجه این فرایند، تنش های درون قومی شدیدتر بین محلی ها و مهاجران جدید بود، مهاجرانی که به انحاء مختلف از سوی پکن پشتیبانی می شدند و روابط ویژه ای با آن داشتند.

اوضاع در سال 2009 به نقطه بحرانی خود رسید، و تنش های دیرینه با شروع اعتراضات خشونت آمیز در پایتخت استانی اورومقی به انفجار تبدیل شد، که حدود 200 کشته و صدها زخمی بر جای گذاشت. پکن، به همراه مهاجران هان که مقربش بودند، به تدریج با یک خیزش محلی رویاروی شد، که پس لرزه های آن تا اقصی نقاط چین رفت. از آن هنگام، سال به سال منطقه خودمختار سین کیانگ بر اثر اعتراضات، تنش های درون قومی، و حملات تروریستی به لرزه درآمده است.

پکن، به جای رسیدگی به دلایل ریشه ای این بحران - یعنی، خاتمه دادن به انواع مختلف تبعیض و نیز اعطای خودمختاری سیاسی واقعی به جامعه اویغور -، یک استراتژی ضد شورش سرکوبگرانه اتخاذ کرد که با محدودیت های فزاینده بر آیین های فرهنگی و مذهبی جامعه اویغور همراه شد.

پکن محدودیت هایی بر چگونگی و کجایی اقامه نماز اویغورها تحمیل کرد. ائمه جماعت مجبور به اخذ مجوز دولتی پیش از حضور در جلسات سیاسی شدند، و مساجد نیز باید در دولت به ثبت می رسیدند. اویغورهایی که کارمند دولت بودند از نماز و روزه در طول ماه رمضان منع، دلسرد شدند. محدودیت های گوناگونی هم بر هر نوع گردهمایی عمومی، خصوصا در میان مردان محلی، اعمال شد.

عملیات ضد ترور

وقتی گروه های تروریستی، حملات خود را علیه مهاجران هان و دفاتر دولتی شدت بخشیدند، شی جین پینگ رییس جمهور چین، شروع یک عملیات ضد تروریستی گسترده را تلویحا اعلان داشت، و خواستار دیوارهایی از مس و فولاد و تارهایی تنیده از زمین تا آسمان برای تعقیب و سرکوب تروریست ها شد.

پکن تقصیر خشونت فزاینده را صریحا بر گردن گروه هایی همچون جنبش اسلامی ترکستان شرقی و حزب اسلامی ترکستان انداخت.

اخیرا پکن به شکلی کاملا حیرت انگیز بیان کرد طی 12 ماه گذشته تا 181 گروه تروریستی را در سین کیانگ بازداشت نموده است، و افراط گرایی مذهبی را به وسیله حضور نظامی گسترده تر، گسترش پایش، و بازداشت های جمعی در این منطقه خودمختار، هدف گرفته است.

تعریف لغزان چین از واژه تروریسم، و تحمل شدیدا پایین در مقابل مخالفت، حتی منجر به بازداشت فعالان برجسته ای همچون الهام توختی شده است، استاد دانشگاهی که خواستار مصاحبه و ابزارهای مسالمت آمیز برای حل ناآرامی در سین کیانگ شده بود.

با این حال، انتظار می رود واکنش سرکوبگرانه چین به این بحران، نفرت را شدت بخشد و سبب تقویت گروه های رادیکال بیشتری گردد. و رویکرد مزبور، این خطر را در بردارد که منطقه ای با دیرینه صلح آمیز را به منطقه ای شبیه چچن در چین تبدیل کند، و هرگونه امید برای ایجاد یک جامعه هماهنگ را بر باد دهد.

منبع:شفقنا

بازگشت به صفحه سایر رسانه ها