نقد سریال در انتهای شب؛ قصه ای آشنا که در اجرا به بیراهه می رود - مجله سرگرمی

هشدار: در نقد سریال در انتهای شب خطر لو رفتن داستان وجود دارد.

تا به حال در انتهای شب به ما نشان داده که این زوج آشکارا مشکل دار برای اینکه صاحب خانه باشند، به ساختمان های پردیس آمده اند تا صرفه جویی نمایند و قسط خانه شان را پرداخت نمایند. ماهی (هدی زین العابدین) با یک اختلاف سنی ده ساله در دانشگاه هنر خوانده و شاگرد بهنام (پارسا پیروزفر) بوده. همان شیفتگی شاگرد نسبت به استاد منجر به ازدواج آن ها شده و حالا بعد از چند سال هیچ ردپایی از آن عشق باقی نمانده است. استاد دانشگاه دیروز، هنرمند که نشده، زندگی زناشویی و ملزوماتش او را به یک کارمند، کارشناس زیباسازی بافت شهری، تبدیل نموده و او از این بابت فوق العاده ناراحت است. ماهی هم همانند او کارمند فرهنگسرای نیاوران است و او هم آشکارا از شرایطش ناراضی است. رابطه اش با همسرش به سردی گراییده، پسر مثلاً پردردسری دارد و رفت وآمد از پردیس به تهران برایشان معضل ایجاد نموده است. معضلی که می خواهد یک تم معمایی در قصه ایجاد کند.

در قسمت اول، بهنام یک روز کامل ناپدید می شود. ظاهراً این اولین بارش هم نیست که ناپدید شده است. شکل روایی قصه پراکنده پیش می رود تا به تعلیقش یاری کند اما به محض آنکه گره از معما باز می شود، فضا کمدی می شود. این تا حد زیادی به خرده روایتی که برای بخش معمایی قصه در نظر گرفته شده و اجرای آن برمی شود. بهنام مثل همواره از خواب بیدار شده، (چون رانندگی بلد نیست از وسایل حمل و نقل عمومی استفاده می نماید؛ این را جلوتر می فهمیم) به ایستگاه اتوبوس همیشگی می رود، از کنار مردی با کت و شلوار کارمندی مثل خودش که حالش به هم ریخته، رد می شود، سوار اتوبوس می شود که ظاهراً اتوبوس سرویس متعلق به کارمندان سازمانی مهم است. مأمور می آید، حضور بهنام را زیر سؤال می برد، تا آن لحظه چهره ناآشنای او برای هیچ کس سؤال ایجاد ننموده، نه راننده نه دیگر مسافران، بهنام را دستگیر و بعد بازپرسی می نمایند. او بعد از یک یا دو روز به خانه برمی شود و ماجرا را برای همسرش ماهی تعریف می نماید. با غیض ناشی از احساس حقارتی که در مراحل بازپرسی تجربه نموده. از اجرای ضعیف این سکانس ها بگذریم، از بازی بازیگران تا ترتیب وقایع تا دیالوگ ها و فضاسازی (حتی از دست پارسا پیروزفر هم کاری برای این صحنه ها برنیامد)، همین ماجرا منجر به دعوا میان بهنام و ماهی می شود؛ که اصرارهای او به خانه خریدن باعث شده او به اشتباه سوار اتوبوس شود و چنین حقارتی را تحمل کند.

حالا این پرسش مطرح می شود که چرا برای رسیدن به این نقطه چنین سناریویی در نظر گرفته می شد؟ به هزار و یک شکل دیگر می شد به مطرح شدن مشکل مالی این زوج رسید اما با این سناریو اولاً لزومش منطقی نیست، دوماً به هیچ وجه نمی تواند و نباید منجر به تصمیم به طلاق شود. بله، این زوج مدتی است که با هم مشکل دارند و از اضطراب بیش از مقدار (اغراق شده هدی زین العابدین) معلوم است که میانه شان همه جوره شکراب است. اما چرا؟ این چیزی است که باید در ادامه قصه بفهمیم. تا اینجا معین است که این دو به خاطر مسائل واردشده از سوی جامعه و عواقبش، مثل تحمیل زندگی کارمندی و کنار گذاشتن رویای زندگی هنری، فاصله گرفتن عاطفی از هم، مصائب داشتن بچه به زعم مادر بیمار و کمی هم پدرسالاری باز هم به گفته زن دیگر توانایی زندگی با هم را ندارند. اما اینکه همه این ها با آن خرده داستان معمایی برای ما فاش شود، بی ربط و خارج از متن است. مگر اینکه قرار باشد جایی از آن استفاده شود که این را هم باید منتظر بمانیم و ببینیم. اما این چیزی از ضعف در پرداخت و اجرا کم نمی نماید.

نکته مهم دیگری که در شکل گیری درام مشکل ایجاد می نماید، این است که به هیچ وجه نمی توانیم پارسا پیروزفر را در نقش آن مرد بیچاره فلک زده باور کنیم، بنابراین خشم و از کوره ر رفتنش را هم نمی توانیم باور کنیم. در ظاهر او و در بازی اش چیزی هست که نمی گذارد او را در نقش این هنرمند به کارمند تقلیل یافته باور کنیم. البته، این لزوماً ایراد او نیست. شخصیت پردازی، بازی گیری، کارگردانی و گریم و طراحی لباس باید طوری باشد که ما بتوانیم او را باور کنیم. بهنامی که ما می بینیم همان هنرمند لطیف عاشق پیشه است که اصلاً نمی تواند چیز دیگری جز این باشد. نه آن کارمند به ستوه آمده نه این مردی که ماهی دارد توصیف می نماید. البته ما هنوز نمی دانیم در گذشته این زوج چه گذشته و چرا ماهی ظاهراً یک روز عاشق و شیفته به اینجا رسیده است. اطلاعاتی که تا اینجا به ما داده شده، از همان کلیشه های همیشگی پیروی می نماید؛ این جور عشق ها به مرور زمان از بین می روند. چون شیفتگی شاگرد به استاد در همان بستر کلاس درس اتفاق می افتد، وقتی به زناشویی تبدیل شود، می میرد. البته هر کسی با تمرین و مشق نکردن عشق می تواند آن را بکشد. اما سریال آیدا پناهنده با انتخاب این خط عاشقانه حرف تازه ای نمی زند؛ همان حرف های همیشگی را تکرار می نماید، در حالی که آشکارا ادعای دیگری دارد.

ادعای روشنفکری دارد و می خواهد زوجی متفاوت را به نمایش بگذارد. بله، زوج های متفاوت هم می توانند به مشکل بربخورند و از هم جدا شوند. حتی مشکل شان می تواند دقیقاً به همین شکل مالی هم باشد. گرچه ما به جز اتوبوس سوار شدن بهنام و انتقال از خانه اجرایی جلفا به ساختمان های پردیس هیچ اثر دیگری از مشکل مالی در این زوج و در خانه و ظاهرشان نمی بینیم. مثلاً مشکل مرد این است که چرا نمی تواند دستگاه آسیاب قهوه برقی بخرد. یعنی ظاهراً همسرش مجبورش نموده که به خاطر صرفه جویی آسیاب دستی بخرد و در دعوایشان آن آسیاب دستی را با عصبانیت به زمین می زند و می شکند. اما هرچه به خانه شان نگاه می کنی، اثری از نداری پیدا نمی کنی. اگر قرار است از لباس هایشان بفهمیم، آن هم چیزی را نشان نمی دهد. چون زن در فیلم ایرانی به خاطر شکل پوششی که باید داشته باشد، هرچه بپوشد تشخیص طبقه مالی اش را مشکل می نماید. اینجا هم کارگردان خواسته به واسطه پروتکل های سبک تر سریال سازی در شبکه نمایش خانگی، پوشش زن در خانه را کمی متفاوت طراحی کند که به دلایلی مثل شکل روسری بستن و یک یقه اسکی و بعد یک پیراهن رویش پوشیدن، حس بدبختی القا می نماید. با این حال، کافی نیست. نه این آدرس اشتباهی که پوشش ماهی می دهد، نه حتی موهای رنگ ننموده اش که جلوتر از آن استفاده می نماید.

موی رنگ ننموده خود می توان نشانه متفاوت بودن این زن باشد اما با تغییرش بعد از جدایی، کارگردان این را هم از این شخصیت ها می گیرد. جز این، سطح و محتوای دیالوگ های این زوج به کلیشه بسیار نزدیک می شود، مخصوصاً زن. اینجاست که داعیه زنانه بودن سریال زیر سؤال می رود. ما هنوز با حرف های مدافع حقوق زنان و فوق شعاری ماهی و سیلی (بی مورد و اضافه و گلدرشتی) که بعد از طلاق از پدرش می خورد، همذات پنداری نمی کنیم. تا اینجا به نظر می آید حق با بهنام است و همه آنچه منجر به اضطراب و ناراحتی های ماهی و درخواست طلاقش شده، حتی بیماری پسرش، نتیجه توهماتش است. جنس بازی هدی زین العابدین به باور این ادعا بسیار یاری می نماید. حال همواره مضطرب، لحن لرزان و کلام طلبکار و چشم های گریان او باعث می شود به جای همدری، این احساس به وجود بیاید که با یک زن بهانه گیر عصبی وسواسی طرفیم که مثل تمام زنان معتقد است برای همسر و خانواده اش فداکاری نموده و قدر و محبت و توجه کافی ندیده. تازه یک پدر ظاهراً دیکتاتور متحجر هم دارد که گویا خیلی از او می ترسد. این زوایا هنوز برای ما پنهان است. تا اینجا آنچه از پدر ماهی (با بازی علیرضا داوودنژاد عزیز) دیده ایم، به غیر از دو دیالوگ متحجرانه به دختر و یک سیلی، به هیچ وجه دیکتاتوری اش را ثابت نمی نماید. جنس و نوع بازی و دیالوگ گویی ایشان (که از همان جنس بازی های فیلم های خودش است) هم به عدم همخوانی نقش و شخصیت یاری می نماید. این هم مشکل شخصیت پردازی و دیالوگ نویسی است. شخصیت بچه هم همین حفره را دارد.

تازهاً این طور که پیداست، سریال های شبکه نمایش خانگی تحت تأثیر ترندهای شبکه های اجتماعی و محتواهای فراوان روانشناسی و البته سریال های امریکایی، مباحث روانشناسی به خصوص کودک را به قصه هایشان اضافه می نمایند. این را در سریال افعی تهران سامان مقدم هم دیدیم. حالا اینجا همه به یک بیماری روانی مبتلا هستند؛ بچه بیش فعال است و ریتالین مصرف می نماید. مادر اضطراب دارد و پدر به گفته مادر ای دی اچ دی. آیدا پناهنده به خاطر دیالوگ هایی که در دهان شخصیت بهنام گذاشته است، می توان گفت که انتقادی به این جریان دارد؛ به همین به همه برچسب یک اختلال روانی خاص را زدن. از سویی، شاید می خواهد بی توجهی والدین به این اختلال ها را هم برجسته کند. اما درباره بچه سریال معیناً می خواهد از یک معضل خاص صحبت کند. معضل زندگی در عصر شبکه های اجتماعی و بازی ویدیویی و فیلم های ابرقهرمانی و بچه ای که به خاطر مصرف این ها می تواند به اختلالاتی مثل عدم تمرکز و بیش فعالی مبتلا شود. یا به طور ژنتیکی به این ها مبتلا هست و ابزار تفریح اش وضعش را وخیم تر می نماید. با این حال، این ها همه در دیالوگ های بزرگسالان و رفتار مادر در برابر فرزند گنجانده شده، آنچه ما از بچه می بینیم می تواند به آسانی هیجانات یک بچه شیطون و بازیگوش باشد، نه لزوماً علائم یک اختلال روانی حاد. تازه در قسمت سوم یک واکنش عصبی افراطی از سوی بچه بعد از حضور در خانه سالمندان به همراه پدرش می بینیم که متأسفانه در اجرا خوب درنیامده است. مشکل از بازی بچه است؛ این به خصوص در صحنه هایی که در برابر مادرش قرار می گیرد، بیشتر تو ذوق می زند. همه چیز فوق تصنعی می شود. پارسا پیروزفر و علیرضا داوودنژاد این توانایی را دارند که رابطه واقعی تری با همین بچه برقرار نمایند و فضا را تلطیف نمایند. اما در صحنه های مهم که بیشتر با مادر می گذرد، فقدان شیمی لازم به رابطه و قصه ضربه می زند.

با این حال، اشاره به معضل اختلالات روانی در کودک و بزرگسال و شیوه درست و نادرست مواجهه با آن اتفاق خوبی است. اگر در اجرا هم خوب دربیاید که عالی می شود. اشاره به معضلات زناشویی و روابط عاشقانه شکست خورده در سینمای ایران هم سابقه طولانی دارد (بله، این شبکه نمایش خانگی است اما فعلاً سینما و تلویزیون مان هر دو اینجا جمع شده اند). از اساس، سینمای ایران چون نمی تواند عشق را درست و راحت و واقعی به نمایش بگذارد، مجبور است به جای شکل گرفتن عشق و رابطه عاشقانه، جدایی و از دست رفتن را به تصویر بکشد. تا شاید لابه لای این جدایی ها و اندوه و حسرت متعاقبش، جایی بالاخره به سختی عشق را پیدا کرد. لااقل خاطره عشق. در چنین شرایطی دیگر احتیاج به نمایش اعمال عاشقانه نیست. با اینکه سریال آیدا پناهنده به خاطر ظاهراً بازتر بودن فضای شبکه نمایش خانگی پا را از مرزها (کمی، فقط کمی) فراتر گذاشته و اقلاً اگر نمی تواند عمل عاشقانه را به نمایش بگذارد، دست کم از آن حرف بزند. تا بالاخره ما بتوانیم یک زوج (کمی فقط کمی) واقعی را در برابر قاب دوربین ببینیم، با بدوی ترین شکل ابراز محبت. صحبت از مسائل مالی نسل هنوز جوان جامعه هم حرف تازه ای نیست. البته، ضروری است. چون به طور مستقیم با آسیب شناسی روابط شکست خورده در ارتباط است. بخش زیادی از مشکل این زوج به طور مستقیم به شرایط مالی برمی شود. یعنی این چیزی است که فیلم می خواهد بگوید. اینکه همین شرایط در کشور ما این قابلیت را دارد که انسان ها را از رویاهایشان دور کند، مسئله دیگری است که در انتهای شب سعی دارد مطرح کند.

به جز خط داستانی عاشقانه که در تبلیغات سریال هم خیلی روی آن مانور داده شد، یک اشاره به پشت پرده فضای هنرهای تجسمی هم شده که ظاهراً سرآغاز خط داستانی معمایی قصه هم خواهد بود. این طور که از فرمول فیلمنامه های افعی تهران و در انتهای شب می توان فهمید، از قرار باید یک خط داستانی عاشقانه، پرداختن به اختلالات روانی، پشت پرده مشاغل و ارتباطات هنری و یک خط داستانی معمایی در همه سریال ها وجود داشته باشد. یا شباهت این دو سریال تصادفی است؟ هرچه هست آدم را یاد پروتکل های تازه هالیوود می اندازد. اینکه باید حتماً شخصیت ها بین نژادهای مختلف تقسیم یا حتماً اشاره ای به مسئله زنان یا جامعه رنگین کمانی شود. بدیهی است که ایرادی به این ها نیست؛ فقط وقتی بر اساس پروتکل پیش می رود، مفهوم آزادی را زیر سؤال می برد و هنر در قید و بند، دیگر هنر نیست. دست کم هنر خالص نیست. مگر اینکه در ساحت سینما و سریال فنون یا مهارت در قصه گویی غالب شود که آن هم کار هر کسی نیست. ما در ساخت مینی سریال برای شبکه نمایش خانگی که معلوم نیست چه آینده ای در انتظارش است، شاید فقط پورتالی باشد که دریچه اش برای مدتی کوتاه باز شده و به زودی بسته می شود، تازه در مراحل تاتی تاتی هستیم.

سریال در انتهای شب از قسمت های آینده ظاهراً وارد ژانر جنایی/معمایی می شود. لابه لای تمام معضلات بهنام و ماهی، دوستی وارد ماجرا می شود که رضا بهبودی نقش اش را بازی می نماید. رضا بهبودی بازیگر خوبی است و سابقه بازی در تئاتر را با پارسا پیروزفر دارد. تنها نقطه روشن سریال تا به اینجا بازی همین دو نفر است. بهبودی نقش یک نقاش را بازی می نماید که این طور که پیداست شخصیت روشنی ندارد. او به یکباره بعد از طلاق بهنام از راه می رسد و به دوستانش که قرار بود شاهد طلاقشان باشد، درخواستی را در رابطه با یک تابلوی نقاشی مطرح می نماید. این تابلوی نقاشی گویا ارزشمند متعلق به اوست و خبردار شده که بهنام به خاطر مسائل مالی میخواهد آن را بفروشد. صاحب تابلو حالا به خانه آن ها می آید و از قضا، ماهی هم آمده تا درباره نگرانی اش بابت بچه با بهنام صحبت کند؛ این میان کمی هم اطلاعاتی درباره علت جدایی آن ها به ما داده شود. بحثی بر سر درخواست دوست نقاش سر می گیرد. او تابلویش را می خواهد اما بهنام می گوید که آن را به آن ها هدیه داده و هدیه را نمی شود پس گرفت. از ماهی می خواهد پشتش بایستد تا نگذارند تابلو را ببرد. درگیری بالا می گیرد، جدال کلامی به وجود می آید، لابه لای حرف ها معین می شود رقابت و نارفیقی هم از سوی دوست پیروز اجرا شده و بعد آنچه نباید بشود، اتفاق می افتد. البته ما هنوز نمی دانیم چه اتفاقی قرار است بیفتد. طبیعتاً جرم مشترک ماهی و بهنام حالا یا این دو را به هم نزدیک تر می نماید یا از هم دورتر. به هر حال، این ها از هم جدا شدند تازه زندگی شان از روزمرگی و کسالت دربیاید، حالا نویسنده فرصتی در اختیارشان گذاشته تا همان طور که دوست دارند متفاوت زندگی نمایند؛ فقط متفاوت کمی خطرناک.

شاید این پیچش داستانی فضای سریال را از آن حالت آپارتمانی همواره در حال گفت وگوهای دونفره در سکانس های طولانی خارج کند. شاید هم مثل افعی تهران کمترین اهمیت را به خط داستانی معمایی بدهد و آن را به حال خودش رها کند و در نهایت، فرمالیته و آبکی جمع و جورش کند. شاید هم تبدیل به نقطه کانونی قصه شود و ما شاهد یک سریال کوتاه معمایی/هیجانی خوب باشیم. اگر البته زمان کافی برای پرداخت به این خط داستانی وجود داشته باشد. تا اینجا که کارگردان قسمت اول و دوم را تقریباً هدر داده است. قسمت اول به خاطر آن ماجرای ناپدید شدن بهنام، قسمت دوم به خاطر ماجرای طلاق در دفترخانه که احساس می شود قرار بوده برای چاشنی طنز سریال به آن اضافه شود اما در نهایت، به شدت طولانی و بی مورد می شود و از قصه بیرون می زند. درست است که سیامک صفری بازیگر توانمندی است اما استفاده از توانمندی او در دو نقش باید توجیهی منطقی داشته باشد. تقابل برادر اخمو شلخته که کارش صدور طلاق زوجین است و برادر شنگول کراواتی که دفترش مقابل دفتر برادرش است و کارش صدور سند ازدواج، قرار است به کجای پیشبرد داستان این سریال یاری کند، معین نیست. یا آن دیالوگ های بی مورد منشی و حرف زدنش با ماهی یا مشکل زوج جوان در آستانه ازدواج هم بیش از مقدار تصنعی و در اجرا ضعیف است. انگار کل این قسمت از یک جای دیگر برداشته شده و در این سریال گنجانده شده. معلوم نیست چه هدفی دارد و قرار است چه چیز به ما اضافه کند. جز اینکه، طلاق چیز بدی است و ازدواج هم در این دوره زمانه سخت شده است و سیامک صفری هم یک بار دیگر ثابت می نماید بازیگر خوبی است. مخصوصاً وقتی تیپ بازی می نماید. به علاوه اینکه در فضای قصه کاملاً گسست ایجاد می نماید. آن فضای طنز سیاهش هم اجازه نمی دهد با بخش درام و احساسی قصه که جدا شدن زوج است، ارتباط درست را برقرار کنیم.

آیدا پناهنده درباره زنان فیلم می سازد. پیش از این هدیه تهرانی و ساره بیات نقش قهرمانان زن قصه های او را بازی نموده اند. در دو فیلم اسرافیل و ناهید که هر دو فیلم های بهتری از فیلم آخرش تی تی بودند که اولین همکاری اش را با پارسا پیروزفر رقم زد. در اسرافیل و ناهید ما شاهد معضلات زنان خواستار استقلال و متفاوت در اجتماعی کوچک هستیم. فیلمساز در این دو فیلم، به خصوص در اسرافیل تا حد زیادی به لطف حضور هدیه تهرانی، پیروز شده است دغدغه های زنانه اش را به درستی مطرح کند. همذات پنداری با این زنان کار سختی نیست. پناهنده دریچه ای از واقعیت را به روی مخاطبانش باز می نماید که در جامعه وجود دارد فقط حرف زدن از آن کار آسانی نیست. چون جامعه همان طور که عرصه را بر زنان تنگ می نماید، علاقه ای به تماشای آن بر پرده سینما یا بر صفحه تلویزیون هم ندارد. پناهنده هر سه فیلمش را در شهرستان ساخته است. معضلات زنان در شهرستان می تواند بیشتر و عمیق تر باشد.

حالا در سریال در انتهای شب به خاطر سن شخصیت زن قصه به سراغ هدی زین العابدین رفته که از بیات و تهرانی جوان تر است. و قصه را هم به تهران برده. اما گویا با خروج از مدیوم سینما و ورود به شبکه نمایش خانگی سطح دغدغه های زنانه اش هم کوچک شده. با اینکه بستر نمایش خانگی دارد به سینما نزدیک تر می شود اما تعریفی که تا اینجا از معضلات و استقلال زنان از دهان شخصیت ماهی به ما داده، چیزی در حد شعارهای خودسازی در اینستاگرام است. یاد گرفتم بعد از طلاق خودم را بیشتر دوست داشته باشم. (نقل به مضمون) و این خودم را بیشتر دوست داشتن در ناخن را لاک زدن، مو را مش کردن، رژیم گرفتن و استایل عوض کردن خلاصه می شود. یا این جمله کلیشه ای که مردان زنان عروسک در خانه می خواهند. در حالی که هم از رفتار و هم از دیالوگ های مرد ما نمی توانیم باور کنیم که با مردی مستبد و متحجر طرفیم. کما اینکه از تغییرات ظاهری زن هم به شدت تعجب می نماید، که درست است. تعجب او نه به خاطر اهمیت دادن ماهی به خودش که به خاطر شکل و شیوه اهمیت دادنش است که کارگردان دوست دارد او را روشن فکر نشان دهد. اما نیست. یعنی ما اثری از روشنی فکر در این شخصیت نمی بینیم. پارسا پیروزفر در زندگی واقعی واقعاً نقاش است. بنابراین، باور کردن او به عنوان یک هنرمند نقاش به مراتب آسان تر است. او دقیقاً نقطه عکس آن چیزی است که ماهی می گوید. اما ماهی دقیقاً شبیه همان چیزی است که بهنام توصیف می نماید. باید جلوتر رفت تا دید آیا این آگاهانه است یا نه. تا اینجا این شخصیت زن با دغدغه های زنانه اش همخوانی ندارد. نمی توانی با او همدلی کنی.

2

ضعیف

نکات مثبت

• اشاره به معضل اختلالات روانی در کودک و بزرگسال
• آغاز قصه با روایت غیرخطی تصمیم هوشمندانه ای بود
• حضور آیدا پناهنده در شبکه نمایش خانگی را باید به فال نیک گرفت

نکات منفی

• پارسا پیروزفر در نقش یک مرد بیچاره فلک زده باورپذیر نیست
• رویکرد سریال به عشق -و برداشتی که از آن ارائه می دهد- کلیشه ای است
• ادعاهای سریال با چیزی که در واقعیت عرضه می نماید سنخیتی نداره
• سریال در اجرا ضعف های اساسی دارد
• سطح دغدغه های زنانه ی فیلمساز کوچک شده است

یکی از نکات مثبت سریال آغاز قصه با روایت غیرخطی بود که از قرار کارگردان در قسمت های بعدی کاملاً آن را فراموش نموده یا لزومی ندیده به آن شکل پیش برود. شاید در ادامه و ورود به خط داستانی جنایی این کار را بکند. اما فرم روایت را نمی شود در طول یک سریال نه قسمتی دائم عوض کرد. یا روایت خطی را انتخاب نموده ای یا غیرخطی. نمی شود برای افزودن المان سورپرایز روایت غیرخطی را انتخاب کرد، بعد که معمایی در کار نیست به روایت خطی بازگشت. در ادامه بازتر شدن فضای سریال سازی در شبکه نمایش خانگی پارسا پیروزفر در سکانس دیدار با مادر سالمندش (احترام برومند) که در خانه سالمندان زندگی می نمایند، با او می پایکوبید با ترانه ای از ویگن. بالاخره هم توافق شد که لمس دستان یک خانم مسن به وسیله مردی که جایی پسرش است، مسئله ای ندارد. اما ظاهراً اینجا پایکوبی دونفره شان هم ایرادی ندارد. خوشبختانه شاهد رابطه (کمی فقط کمی) واقعی مادر و پسر هم در مدیوم سریال هم بوده ایم و این اتفاق تازه ای است. استفاده از موسیقی خوانندگان ممنوعه هم که دیگر مدت هاست در سریال های شبکه نمایش خانگی و برخی فیلم های سینمایی عادی و مرسوم شده است. پارادوکس غریبی است.

نقد سریال در انتهای شب بازتاب دیدگاه های شخصی نویسنده است و لزوما موضع خبرنگاران مگ نیست

منبع: خبرنگاران مگ