متاسفم که متاسف نیستم
به گزارش مجله سرگرمی، بنده خدایی بود که می گفت: این روزها آدم ها بیش از میزان حساس شده اند؛ به زودی من حتی نمی توانم با خودم شوخی کنم، مبادا که به کسی بر بخورد. این در حالی است که غلبه اینترنت بر زندگی ما باعث شده، تعداد زیادی از افراد خیلی راحت بتوانند در فضاهای اجتماعی دیجیتال بدون نگرانی از افشای هویت شان به اظهار نظرهای بدون ملاحظه بپردازند. اما به دنیای واقعی که می رسیم کافی است کمی صادقانه و بی ریا صحبت کنیم تا با ناراحتی و شکوه و گلایه روبرو بشویم.
هر چه می کشیم از دست تعارف است. در دنیای واقعی مجبوریم به نام آداب یا رفتار سیاست مدارانه با همدیگر تعارف داشته باشیم، الکی حرف یکدیگر را باور یا تایید کنیم؛ حتی اگر آنها را باور نداشته باشیم. آخر مگر زندگی روزمره در محیط کار و به طور کلی جامعه، شبیه سریال خانه پوشالی یا بقول معروف House of Cards است که باید سیاست مدارانه رفتار کنیم؟ چرا نمی توانیم نظرمان را بی طرفانه بگوییم و برای دلخوشی طرف مقابل باید حتما تاییدش کنیم؟
می گویم مجبوریم، چون در جامعه ما با رفتار شفاف و بی ریا تنش و دلخوری ایجاد می گردد. به نظر من زمانی دلخوری ایجاد می گردد که فرد اعتماد به نفس کافی نداشته باشد؛ یا اینکه خودش در پس ذهنش نظر صادقانه ما را قبول دارد و تحمل این موضوع برایش سنگین است؛ یا حتی مخاطب شما مهارت ذهنی کافی برای استدلال مخالف و دفاع از خودش را نداشته باشد. اگر موضوع به همین جا ختم بگردد، ایرادی ندارد. ولی وقتی این ناراحتی و رنجش به انتقام جویی و تخریب شخصیت منجر شد، نتیجه می گیریم که برای داشتن روابط اجتماعی سالم مجبوریم که وانمود کنیم.
اما آلترناتیو چیست؟ به جای اینکه با شنیدن حرف صادقانه یا نظر مخالف ناراحت بشویم، می توانیم استدلال فرد را برای نظرش بشنویم. فوقش یا مخالفت می کنیم یا موافقت. در نهایت هم می توانیم به یک سنتز برسیم تا مسئله حل گردد و به جای غوطه ور شدن در حاشیه، به زندگی مان ادامه بدهیم.
برای من به شخصه، تظاهر و وانمود کردن بسیار سخت است و متاسفانه یا خوشبختانه به این سبک زندگی عادت ندارم. پس اگر اظهارنظر شفاف و صادقانه من موجب دلخوشی شما نشد یا اینکه اگر این یادداشت من به هر دلیلی شما را ناراحت کرد (که عجیب بنظر می رسد) من عذرخواهی نمی کنم. متاسفم که متاسف نیستم!
منبع: دیجیکالا مگ