راز اندوه شعر رودکی - مجله سرگرمی

غلامرضا هاتفی در گفت وگو با خبرنگاران، رودکی را نخستین شاعر مشهور پارسی زبان حوزه تمدن ایرانی در دوره سامانی معرفی می نماید و می گوید: ابوعبدالله رودکی که در سده چهارم هجری می زیسته است، به استاد شاعران شهرت داشته و به دلیل این که نخستین شاعر فارسی زبان ایرانی تبار بوده که تا قبل از او کسی دیوان شعر نداشته، لقب پدر شعر فارسی نیز به او تعلق گرفته است.

وی با اشاره به این که رودکی در شعرهای خود مردم را به شادی و طرب فرامی خوانده است، تصریح می نماید: این محتوای شعری او، نتیجه گستردگی عیش و فراغت بال او بوده زیرا محیط زندگی او برخلاف آن چه در اعماق جامعه گذشته وجود دارد، سرشار از نشاط و شادخوانی بوده است.

این مدرس زبان و ادبیات فارسی اضافه می نماید: محیط دربارهای آسیایی در آن عصر، لحظه هایی پر از کامجویی، دام گذاری های عاشقانه، جشن های بزرگ و شاد و شادخوانی را در برداشته و علاوه بر آن زندگی پرتجملی را برای رودکی رقم زده است و از این رو، وی در دوره اول زندگی خود، مخاطب را به بهره گیری از حال و آن چه هست دعوت می نماید و علی رغم رها کردن غم و اندوه، گاهی او را به خوشی ترغیب می نماید به طوری که فرد محروم از این فعالیت ها را شوربخت می داند.

هاتفی ادامه می دهد: رودکی در این رابطه سروده است: نیک بخت آن است که داد و بخورد/ شور بخت آن که او نخورد و نداد/ باد و ابر است این دنیا افسوس/ باده پیش آر هر چه بادا باد

او همچنین نمونه هایی از شعرهای رودکی را که در آن ها تقابل غم و شادی وجود دارد این گونه بیان می نماید: مشاد زی با سیه چشمان شاد/ که دنیا نیست جز فسانه و باد/ ز آمده شاد به باید بود/ از گذشته نکرد باید یاد. البته در مدیحه سرایی نیز در ابیاتی مانند اکنون خورید باده و اکنون زهید شاد/ که اکنون برد نصیب حبیب از بر حبیب/ ساقی گزین و باده و می خور به بانگ زیر/ کز کشت زار نالد و از باغ عندلیب به می گساری و شادی اشاره نموده است.

رودکی شاعر فارسی زبان عهد ساسانی بود که به دلیل مدیحه سرایی امیران این حکومت، ثروت زیادی را به دست آورد اما در اواخر عمر خود مورد بی مهری امرای ساسانی نهاده شد و به بلخ بازگشت.

معمای نابینایی این شاعر هنوز کشف نشده است به طوری که در برخی از شعرهای به جامانده رودکی، شاعری کور مادرزاد قلمداد می گردد و در برخی دیگر دوران نابینایی او را به اواخر عمرش نسبت می دهند.